De waarheid bestaat niet. Dat is iets dat ik met enige regelmaat zeg tegen studenten tijdens de sessies over persoonlijk leiderschap waarbij ik me baseer op het boek ‘De 7 eigenschappen van effectief leiderschap’ van Stephen Covey. Conform zijn theorie is de waarheid iets wat zich vormt in onze beleving, ervan uitgaande dat wij mensen in staat zijn om hetgeen we waarnemen te vertalen naar onze eigen waarheid, aan de hand van ervaringen en paradigma’s. We zien wat we willen zien op basis van vooringenomenheid. Door deze gekleurde bril zijn wij niet in staat om de werkelijkheid te zien. Dat maakt ons tot meesters in het herformuleren van de werkelijkheid naar een verhaal dat ons het beste past. We creëren onze eigen waarheid.

"We zijn niet klaar voor wat er de komende vier of vijf jaar op ons afkomt," waren de woorden van Mark Rutte tijdens zijn eerste grote toespraak als secretaris-generaal van de NAVO. Het is volgens de nieuwe NAVO-chef de hoogste tijd om ons geestelijk voor te bereiden op een oorlog; “We must switch to a wartime mindset.” Volgens Rutte loopt de wereld en met name Europa gevaar. Maar hoe serieus moet ik de woorden van onze ex-premier nemen? Een beleidsman waarvan we weten dat hij last heeft van een haperend kortetermijngeheugen en complexe problemen het liefst weglacht. Diezelfde Mark roept ons nu op, met een wel heel strenge en serieuze toon, om een oorlogs-mentaliteit te ontwikkelen. Zijn VVD-broeders, de heren Ruben Brekelmans en David van Weel, steunen zijn boodschap en roepen Nederland op om weerbaarder te worden. Ook wij als burgers moeten ons voorbereiden en een noodpakket aanleggen en contant geld in huis halen voor het geval dat.

‘Polarisatie’ is gekozen tot het woord van het jaar 2024, niet door ons maar door Van Dale zelf. Dit vanwege heftige reacties op het, door het publiek genomineerde woord: ‘transitiespijt’. Daarmee kiezen ze bij Van Dale voor de weg van de minste weerstand. ‘Het gaat ons om de taal, niet om de politieke lading,’ aldus hoofdredacteur Ton den Boon van de Dikke Van Dale. Van Dale zou beter moeten weten, want juist in deze tegenstrijdige tijden doen woorden ertoe, vooral in de politiek. Woorden geven lading, woorden geven betekenis, woorden duiden. Onze gedachten, gevoelens, gewoontes en cultuur uiten we via taal, rituelen en symboliek. Daarmee zijn taal en symbolen een essentieel onderdeel van onze communicatie in de politiek en in de samenleving.

‘Don’t Look Up’ is een satirische speelfilm waarin twee wetenschappers, gespeeld door Leonardo di Caprio en Jennifer Lawrence, de mensheid proberen te waarschuwen voor een komeet die de aarde dreigt te vernietigen. Het probleem waar ze tegenaan lopen is dat niemand naar hen wil luisteren omdat niemand zit te wachten op hun onheilspellende verhaal. Vervolgens worden ze door de politiek en de media belachelijk gemaakt zodat het volk uiteindelijk twijfelt aan hun wetenschappelijk onderbouwde voorspelling. Meryl Streep speelt in de film de rol van de Amerikaanse president die geadviseerd wordt door techmiljardair Peter Isherwell, de oprichter en CEO van technologiebedrijf BASH. De acteur Mark Rylance maakt van Peter Isherwell een karikatuur die verdomd veel lijkt op Elon Musk, vermengd met een vleugje Steve Jobs en Mark Zuckerberg. Isherwells bedrijf BASH, groot geworden met de ontwikkeling en productie van mobiele telefoons, zit toevalligerwijs ook in de ruimtevaart. Het laat zich raden dat de adviezen van deze Peter voornamelijk gebaseerd zijn op ‘eigen gewin eerst’. 

“Sommige mensen zetten me voor jaren vast, anderen vinden dat ik stink, maar eerlijk is eerlijk, iedereen is gek op mij”, lacht het geld ons toe met een verleidende en duivelse blik in zijn ogen. Dit is een fragment uit het theaterstuk ‘Iets met boeren’, van Bureau Pees, dat ik afgelopen zomer tijdens het Limburg Festival bezocht. Het regent als we tussen de koeien door in de wei lopen echter zodra het geld ons vanaf een platte kar een spiegel voorhoudt schijnt de zon volop. Symbolisch voor de tragiek van de boeren in Nederland. De dochter van de boer, afgestudeerd aan de Universiteit van Wageningen, oppert dat de stikstofcrisis eigenlijk geen agrarische crisis is maar een identiteitscrisis. Zij kan het weten want zij heeft ervoor gestudeerd. “Dit is wie ik ben, wie wij zijn, het land, het vee, de boerderij is onderdeel van ons leven, van onze familie, al generaties lang,“ zegt haar vader, de boer, als hij geëmotioneerd aan het einde van de voorstelling uit de stal komt. Hij spreekt vanuit zijn hart. Terwijl vanuit de achtergrond het geld weer opduikt en ons verleid met een sensuele paringsdans.

Felicitaties, linksom of rechtsom, zijn op z’n plaats nu het nieuwe kabinet is geïnstalleerd en alle ministers en staatssecretarissen echt zijn beëdigd. Een speciaal moment. Het sleuteltje van het Torentje is overgedragen door de langstzittende premier aan een nog relatief onbekende en partijloze minister-president. Toen de heer Schoof eind mei naar voren werd geschoven als de beoogd minister-president was ik net zo verbaasd als hijzelf, en met mij het overgrote deel van de Nederlandse kiezer, die net als ik niet op hem hebben gestemd. Na een eerste kennismaking via de praatprogramma’s op tv en radio werd Dick Schoof door vriend en vijand geroemd om zijn professionaliteit. Ik citeer: straalt gezag uit, komt betrouwbaar en bekwaam over, plichtsgetrouw, intelligent, een strateeg, kortom een topambtenaar. Daarna verdween de heer Schoof achter de Haagse coulissen, waardoor we niet de kans kregen om hem beter te leren kennen.

De dag dat Geert Wilders opgetogen de geboorte van het eerste volledig rechtse kabinet in Nederland aankondigde, een historische dag volgens hem, zat ik in de aula van Roercollege Schöndeln in Roermond waar vierdejaars havisten en vwo’ers hun bedrijfsideeën pitchten voor een viertal experts, de zogenaamde Dragons. Een groepje had het plan om een app te ontwikkelen die op basis van de inhoud van de koelkast gerechten samenstelt die de maker nog diezelfde avond als een feestmaal op tafel kan zetten. Ingegeven door de gedachte dat in ieder huishouden een koelkast staat met restjes van de dag ervoor en producten die nog net niet of net wel over de houdbaarheidsdatum zijn, alsnog te redden van een roemloze afgang naar de prullenbak.

De waarheid bestaat niet. Dat is iets dat ik met enige regelmaat zeg tegen studenten tijdens de sessies over persoonlijk leiderschap waarbij ik me baseer op het boek ‘De 7 eigenschappen van effectief leiderschap’ van Stephen Covey. Conform zijn theorie is de waarheid iets wat zich vormt in onze beleving, ervan uitgaande dat wij mensen in staat zijn om hetgeen we waarnemen te vertalen naar onze eigen waarheid, aan de hand van ervaringen en paradigma’s. We zien wat we willen zien op basis van vooringenomenheid. Door deze gekleurde bril zijn wij niet in staat om de werkelijkheid te zien. Dat maakt ons tot meesters in het herformuleren van de werkelijkheid naar een verhaal dat ons het beste past. We creëren onze eigen waarheid.

"We zijn niet klaar voor wat er de komende vier of vijf jaar op ons afkomt," waren de woorden van Mark Rutte tijdens zijn eerste grote toespraak als secretaris-generaal van de NAVO. Het is volgens de nieuwe NAVO-chef de hoogste tijd om ons geestelijk voor te bereiden op een oorlog; “We must switch to a wartime mindset.” Volgens Rutte loopt de wereld en met name Europa gevaar. Maar hoe serieus moet ik de woorden van onze ex-premier nemen? Een beleidsman waarvan we weten dat hij last heeft van een haperend kortetermijngeheugen en complexe problemen het liefst weglacht. Diezelfde Mark roept ons nu op, met een wel heel strenge en serieuze toon, om een oorlogs-mentaliteit te ontwikkelen. Zijn VVD-broeders, de heren Ruben Brekelmans en David van Weel, steunen zijn boodschap en roepen Nederland op om weerbaarder te worden. Ook wij als burgers moeten ons voorbereiden en een noodpakket aanleggen en contant geld in huis halen voor het geval dat.

‘Polarisatie’ is gekozen tot het woord van het jaar 2024, niet door ons maar door Van Dale zelf. Dit vanwege heftige reacties op het, door het publiek genomineerde woord: ‘transitiespijt’. Daarmee kiezen ze bij Van Dale voor de weg van de minste weerstand. ‘Het gaat ons om de taal, niet om de politieke lading,’ aldus hoofdredacteur Ton den Boon van de Dikke Van Dale. Van Dale zou beter moeten weten, want juist in deze tegenstrijdige tijden doen woorden ertoe, vooral in de politiek. Woorden geven lading, woorden geven betekenis, woorden duiden. Onze gedachten, gevoelens, gewoontes en cultuur uiten we via taal, rituelen en symboliek. Daarmee zijn taal en symbolen een essentieel onderdeel van onze communicatie in de politiek en in de samenleving.

‘Don’t Look Up’ is een satirische speelfilm waarin twee wetenschappers, gespeeld door Leonardo di Caprio en Jennifer Lawrence, de mensheid proberen te waarschuwen voor een komeet die de aarde dreigt te vernietigen. Het probleem waar ze tegenaan lopen is dat niemand naar hen wil luisteren omdat niemand zit te wachten op hun onheilspellende verhaal. Vervolgens worden ze door de politiek en de media belachelijk gemaakt zodat het volk uiteindelijk twijfelt aan hun wetenschappelijk onderbouwde voorspelling. Meryl Streep speelt in de film de rol van de Amerikaanse president die geadviseerd wordt door techmiljardair Peter Isherwell, de oprichter en CEO van technologiebedrijf BASH. De acteur Mark Rylance maakt van Peter Isherwell een karikatuur die verdomd veel lijkt op Elon Musk, vermengd met een vleugje Steve Jobs en Mark Zuckerberg. Isherwells bedrijf BASH, groot geworden met de ontwikkeling en productie van mobiele telefoons, zit toevalligerwijs ook in de ruimtevaart. Het laat zich raden dat de adviezen van deze Peter voornamelijk gebaseerd zijn op ‘eigen gewin eerst’. 

“Sommige mensen zetten me voor jaren vast, anderen vinden dat ik stink, maar eerlijk is eerlijk, iedereen is gek op mij”, lacht het geld ons toe met een verleidende en duivelse blik in zijn ogen. Dit is een fragment uit het theaterstuk ‘Iets met boeren’, van Bureau Pees, dat ik afgelopen zomer tijdens het Limburg Festival bezocht. Het regent als we tussen de koeien door in de wei lopen echter zodra het geld ons vanaf een platte kar een spiegel voorhoudt schijnt de zon volop. Symbolisch voor de tragiek van de boeren in Nederland. De dochter van de boer, afgestudeerd aan de Universiteit van Wageningen, oppert dat de stikstofcrisis eigenlijk geen agrarische crisis is maar een identiteitscrisis. Zij kan het weten want zij heeft ervoor gestudeerd. “Dit is wie ik ben, wie wij zijn, het land, het vee, de boerderij is onderdeel van ons leven, van onze familie, al generaties lang,“ zegt haar vader, de boer, als hij geëmotioneerd aan het einde van de voorstelling uit de stal komt. Hij spreekt vanuit zijn hart. Terwijl vanuit de achtergrond het geld weer opduikt en ons verleid met een sensuele paringsdans.

Felicitaties, linksom of rechtsom, zijn op z’n plaats nu het nieuwe kabinet is geïnstalleerd en alle ministers en staatssecretarissen echt zijn beëdigd. Een speciaal moment. Het sleuteltje van het Torentje is overgedragen door de langstzittende premier aan een nog relatief onbekende en partijloze minister-president. Toen de heer Schoof eind mei naar voren werd geschoven als de beoogd minister-president was ik net zo verbaasd als hijzelf, en met mij het overgrote deel van de Nederlandse kiezer, die net als ik niet op hem hebben gestemd. Na een eerste kennismaking via de praatprogramma’s op tv en radio werd Dick Schoof door vriend en vijand geroemd om zijn professionaliteit. Ik citeer: straalt gezag uit, komt betrouwbaar en bekwaam over, plichtsgetrouw, intelligent, een strateeg, kortom een topambtenaar. Daarna verdween de heer Schoof achter de Haagse coulissen, waardoor we niet de kans kregen om hem beter te leren kennen.

De dag dat Geert Wilders opgetogen de geboorte van het eerste volledig rechtse kabinet in Nederland aankondigde, een historische dag volgens hem, zat ik in de aula van Roercollege Schöndeln in Roermond waar vierdejaars havisten en vwo’ers hun bedrijfsideeën pitchten voor een viertal experts, de zogenaamde Dragons. Een groepje had het plan om een app te ontwikkelen die op basis van de inhoud van de koelkast gerechten samenstelt die de maker nog diezelfde avond als een feestmaal op tafel kan zetten. Ingegeven door de gedachte dat in ieder huishouden een koelkast staat met restjes van de dag ervoor en producten die nog net niet of net wel over de houdbaarheidsdatum zijn, alsnog te redden van een roemloze afgang naar de prullenbak.

De waarheid bestaat niet. Dat is iets dat ik met enige regelmaat zeg tegen studenten tijdens de sessies over persoonlijk leiderschap waarbij ik me baseer op het boek ‘De 7 eigenschappen van effectief leiderschap’ van Stephen Covey. Conform zijn theorie is de waarheid iets wat zich vormt in onze beleving, ervan uitgaande dat wij mensen in staat zijn om hetgeen we waarnemen te vertalen naar onze eigen waarheid, aan de hand van ervaringen en paradigma’s. We zien wat we willen zien op basis van vooringenomenheid. Door deze gekleurde bril zijn wij niet in staat om de werkelijkheid te zien. Dat maakt ons tot meesters in het herformuleren van de werkelijkheid naar een verhaal dat ons het beste past. We creëren onze eigen waarheid.

"We zijn niet klaar voor wat er de komende vier of vijf jaar op ons afkomt," waren de woorden van Mark Rutte tijdens zijn eerste grote toespraak als secretaris-generaal van de NAVO. Het is volgens de nieuwe NAVO-chef de hoogste tijd om ons geestelijk voor te bereiden op een oorlog; “We must switch to a wartime mindset.” Volgens Rutte loopt de wereld en met name Europa gevaar. Maar hoe serieus moet ik de woorden van onze ex-premier nemen? Een beleidsman waarvan we weten dat hij last heeft van een haperend kortetermijngeheugen en complexe problemen het liefst weglacht. Diezelfde Mark roept ons nu op, met een wel heel strenge en serieuze toon, om een oorlogs-mentaliteit te ontwikkelen. Zijn VVD-broeders, de heren Ruben Brekelmans en David van Weel, steunen zijn boodschap en roepen Nederland op om weerbaarder te worden. Ook wij als burgers moeten ons voorbereiden en een noodpakket aanleggen en contant geld in huis halen voor het geval dat.

‘Polarisatie’ is gekozen tot het woord van het jaar 2024, niet door ons maar door Van Dale zelf. Dit vanwege heftige reacties op het, door het publiek genomineerde woord: ‘transitiespijt’. Daarmee kiezen ze bij Van Dale voor de weg van de minste weerstand. ‘Het gaat ons om de taal, niet om de politieke lading,’ aldus hoofdredacteur Ton den Boon van de Dikke Van Dale. Van Dale zou beter moeten weten, want juist in deze tegenstrijdige tijden doen woorden ertoe, vooral in de politiek. Woorden geven lading, woorden geven betekenis, woorden duiden. Onze gedachten, gevoelens, gewoontes en cultuur uiten we via taal, rituelen en symboliek. Daarmee zijn taal en symbolen een essentieel onderdeel van onze communicatie in de politiek en in de samenleving.

‘Don’t Look Up’ is een satirische speelfilm waarin twee wetenschappers, gespeeld door Leonardo di Caprio en Jennifer Lawrence, de mensheid proberen te waarschuwen voor een komeet die de aarde dreigt te vernietigen. Het probleem waar ze tegenaan lopen is dat niemand naar hen wil luisteren omdat niemand zit te wachten op hun onheilspellende verhaal. Vervolgens worden ze door de politiek en de media belachelijk gemaakt zodat het volk uiteindelijk twijfelt aan hun wetenschappelijk onderbouwde voorspelling. Meryl Streep speelt in de film de rol van de Amerikaanse president die geadviseerd wordt door techmiljardair Peter Isherwell, de oprichter en CEO van technologiebedrijf BASH. De acteur Mark Rylance maakt van Peter Isherwell een karikatuur die verdomd veel lijkt op Elon Musk, vermengd met een vleugje Steve Jobs en Mark Zuckerberg. Isherwells bedrijf BASH, groot geworden met de ontwikkeling en productie van mobiele telefoons, zit toevalligerwijs ook in de ruimtevaart. Het laat zich raden dat de adviezen van deze Peter voornamelijk gebaseerd zijn op ‘eigen gewin eerst’. 

“Sommige mensen zetten me voor jaren vast, anderen vinden dat ik stink, maar eerlijk is eerlijk, iedereen is gek op mij”, lacht het geld ons toe met een verleidende en duivelse blik in zijn ogen. Dit is een fragment uit het theaterstuk ‘Iets met boeren’, van Bureau Pees, dat ik afgelopen zomer tijdens het Limburg Festival bezocht. Het regent als we tussen de koeien door in de wei lopen echter zodra het geld ons vanaf een platte kar een spiegel voorhoudt schijnt de zon volop. Symbolisch voor de tragiek van de boeren in Nederland. De dochter van de boer, afgestudeerd aan de Universiteit van Wageningen, oppert dat de stikstofcrisis eigenlijk geen agrarische crisis is maar een identiteitscrisis. Zij kan het weten want zij heeft ervoor gestudeerd. “Dit is wie ik ben, wie wij zijn, het land, het vee, de boerderij is onderdeel van ons leven, van onze familie, al generaties lang,“ zegt haar vader, de boer, als hij geëmotioneerd aan het einde van de voorstelling uit de stal komt. Hij spreekt vanuit zijn hart. Terwijl vanuit de achtergrond het geld weer opduikt en ons verleid met een sensuele paringsdans.

Felicitaties, linksom of rechtsom, zijn op z’n plaats nu het nieuwe kabinet is geïnstalleerd en alle ministers en staatssecretarissen echt zijn beëdigd. Een speciaal moment. Het sleuteltje van het Torentje is overgedragen door de langstzittende premier aan een nog relatief onbekende en partijloze minister-president. Toen de heer Schoof eind mei naar voren werd geschoven als de beoogd minister-president was ik net zo verbaasd als hijzelf, en met mij het overgrote deel van de Nederlandse kiezer, die net als ik niet op hem hebben gestemd. Na een eerste kennismaking via de praatprogramma’s op tv en radio werd Dick Schoof door vriend en vijand geroemd om zijn professionaliteit. Ik citeer: straalt gezag uit, komt betrouwbaar en bekwaam over, plichtsgetrouw, intelligent, een strateeg, kortom een topambtenaar. Daarna verdween de heer Schoof achter de Haagse coulissen, waardoor we niet de kans kregen om hem beter te leren kennen.

De dag dat Geert Wilders opgetogen de geboorte van het eerste volledig rechtse kabinet in Nederland aankondigde, een historische dag volgens hem, zat ik in de aula van Roercollege Schöndeln in Roermond waar vierdejaars havisten en vwo’ers hun bedrijfsideeën pitchten voor een viertal experts, de zogenaamde Dragons. Een groepje had het plan om een app te ontwikkelen die op basis van de inhoud van de koelkast gerechten samenstelt die de maker nog diezelfde avond als een feestmaal op tafel kan zetten. Ingegeven door de gedachte dat in ieder huishouden een koelkast staat met restjes van de dag ervoor en producten die nog net niet of net wel over de houdbaarheidsdatum zijn, alsnog te redden van een roemloze afgang naar de prullenbak.

De waarheid bestaat niet. Dat is iets dat ik met enige regelmaat zeg tegen studenten tijdens de sessies over persoonlijk leiderschap waarbij ik me baseer op het boek ‘De 7 eigenschappen van effectief leiderschap’ van Stephen Covey. Conform zijn theorie is de waarheid iets wat zich vormt in onze beleving, ervan uitgaande dat wij mensen in staat zijn om hetgeen we waarnemen te vertalen naar onze eigen waarheid, aan de hand van ervaringen en paradigma’s. We zien wat we willen zien op basis van vooringenomenheid. Door deze gekleurde bril zijn wij niet in staat om de werkelijkheid te zien. Dat maakt ons tot meesters in het herformuleren van de werkelijkheid naar een verhaal dat ons het beste past. We creëren onze eigen waarheid.

"We zijn niet klaar voor wat er de komende vier of vijf jaar op ons afkomt," waren de woorden van Mark Rutte tijdens zijn eerste grote toespraak als secretaris-generaal van de NAVO. Het is volgens de nieuwe NAVO-chef de hoogste tijd om ons geestelijk voor te bereiden op een oorlog; “We must switch to a wartime mindset.” Volgens Rutte loopt de wereld en met name Europa gevaar. Maar hoe serieus moet ik de woorden van onze ex-premier nemen? Een beleidsman waarvan we weten dat hij last heeft van een haperend kortetermijngeheugen en complexe problemen het liefst weglacht. Diezelfde Mark roept ons nu op, met een wel heel strenge en serieuze toon, om een oorlogs-mentaliteit te ontwikkelen. Zijn VVD-broeders, de heren Ruben Brekelmans en David van Weel, steunen zijn boodschap en roepen Nederland op om weerbaarder te worden. Ook wij als burgers moeten ons voorbereiden en een noodpakket aanleggen en contant geld in huis halen voor het geval dat.

‘Polarisatie’ is gekozen tot het woord van het jaar 2024, niet door ons maar door Van Dale zelf. Dit vanwege heftige reacties op het, door het publiek genomineerde woord: ‘transitiespijt’. Daarmee kiezen ze bij Van Dale voor de weg van de minste weerstand. ‘Het gaat ons om de taal, niet om de politieke lading,’ aldus hoofdredacteur Ton den Boon van de Dikke Van Dale. Van Dale zou beter moeten weten, want juist in deze tegenstrijdige tijden doen woorden ertoe, vooral in de politiek. Woorden geven lading, woorden geven betekenis, woorden duiden. Onze gedachten, gevoelens, gewoontes en cultuur uiten we via taal, rituelen en symboliek. Daarmee zijn taal en symbolen een essentieel onderdeel van onze communicatie in de politiek en in de samenleving.

‘Don’t Look Up’ is een satirische speelfilm waarin twee wetenschappers, gespeeld door Leonardo di Caprio en Jennifer Lawrence, de mensheid proberen te waarschuwen voor een komeet die de aarde dreigt te vernietigen. Het probleem waar ze tegenaan lopen is dat niemand naar hen wil luisteren omdat niemand zit te wachten op hun onheilspellende verhaal. Vervolgens worden ze door de politiek en de media belachelijk gemaakt zodat het volk uiteindelijk twijfelt aan hun wetenschappelijk onderbouwde voorspelling. Meryl Streep speelt in de film de rol van de Amerikaanse president die geadviseerd wordt door techmiljardair Peter Isherwell, de oprichter en CEO van technologiebedrijf BASH. De acteur Mark Rylance maakt van Peter Isherwell een karikatuur die verdomd veel lijkt op Elon Musk, vermengd met een vleugje Steve Jobs en Mark Zuckerberg. Isherwells bedrijf BASH, groot geworden met de ontwikkeling en productie van mobiele telefoons, zit toevalligerwijs ook in de ruimtevaart. Het laat zich raden dat de adviezen van deze Peter voornamelijk gebaseerd zijn op ‘eigen gewin eerst’. 

“Sommige mensen zetten me voor jaren vast, anderen vinden dat ik stink, maar eerlijk is eerlijk, iedereen is gek op mij”, lacht het geld ons toe met een verleidende en duivelse blik in zijn ogen. Dit is een fragment uit het theaterstuk ‘Iets met boeren’, van Bureau Pees, dat ik afgelopen zomer tijdens het Limburg Festival bezocht. Het regent als we tussen de koeien door in de wei lopen echter zodra het geld ons vanaf een platte kar een spiegel voorhoudt schijnt de zon volop. Symbolisch voor de tragiek van de boeren in Nederland. De dochter van de boer, afgestudeerd aan de Universiteit van Wageningen, oppert dat de stikstofcrisis eigenlijk geen agrarische crisis is maar een identiteitscrisis. Zij kan het weten want zij heeft ervoor gestudeerd. “Dit is wie ik ben, wie wij zijn, het land, het vee, de boerderij is onderdeel van ons leven, van onze familie, al generaties lang,“ zegt haar vader, de boer, als hij geëmotioneerd aan het einde van de voorstelling uit de stal komt. Hij spreekt vanuit zijn hart. Terwijl vanuit de achtergrond het geld weer opduikt en ons verleid met een sensuele paringsdans.

Felicitaties, linksom of rechtsom, zijn op z’n plaats nu het nieuwe kabinet is geïnstalleerd en alle ministers en staatssecretarissen echt zijn beëdigd. Een speciaal moment. Het sleuteltje van het Torentje is overgedragen door de langstzittende premier aan een nog relatief onbekende en partijloze minister-president. Toen de heer Schoof eind mei naar voren werd geschoven als de beoogd minister-president was ik net zo verbaasd als hijzelf, en met mij het overgrote deel van de Nederlandse kiezer, die net als ik niet op hem hebben gestemd. Na een eerste kennismaking via de praatprogramma’s op tv en radio werd Dick Schoof door vriend en vijand geroemd om zijn professionaliteit. Ik citeer: straalt gezag uit, komt betrouwbaar en bekwaam over, plichtsgetrouw, intelligent, een strateeg, kortom een topambtenaar. Daarna verdween de heer Schoof achter de Haagse coulissen, waardoor we niet de kans kregen om hem beter te leren kennen.

De dag dat Geert Wilders opgetogen de geboorte van het eerste volledig rechtse kabinet in Nederland aankondigde, een historische dag volgens hem, zat ik in de aula van Roercollege Schöndeln in Roermond waar vierdejaars havisten en vwo’ers hun bedrijfsideeën pitchten voor een viertal experts, de zogenaamde Dragons. Een groepje had het plan om een app te ontwikkelen die op basis van de inhoud van de koelkast gerechten samenstelt die de maker nog diezelfde avond als een feestmaal op tafel kan zetten. Ingegeven door de gedachte dat in ieder huishouden een koelkast staat met restjes van de dag ervoor en producten die nog net niet of net wel over de houdbaarheidsdatum zijn, alsnog te redden van een roemloze afgang naar de prullenbak.

De waarheid bestaat niet. Dat is iets dat ik met enige regelmaat zeg tegen studenten tijdens de sessies over persoonlijk leiderschap waarbij ik me baseer op het boek ‘De 7 eigenschappen van effectief leiderschap’ van Stephen Covey. Conform zijn theorie is de waarheid iets wat zich vormt in onze beleving, ervan uitgaande dat wij mensen in staat zijn om hetgeen we waarnemen te vertalen naar onze eigen waarheid, aan de hand van ervaringen en paradigma’s. We zien wat we willen zien op basis van vooringenomenheid. Door deze gekleurde bril zijn wij niet in staat om de werkelijkheid te zien. Dat maakt ons tot meesters in het herformuleren van de werkelijkheid naar een verhaal dat ons het beste past. We creëren onze eigen waarheid.

"We zijn niet klaar voor wat er de komende vier of vijf jaar op ons afkomt," waren de woorden van Mark Rutte tijdens zijn eerste grote toespraak als secretaris-generaal van de NAVO. Het is volgens de nieuwe NAVO-chef de hoogste tijd om ons geestelijk voor te bereiden op een oorlog; “We must switch to a wartime mindset.” Volgens Rutte loopt de wereld en met name Europa gevaar. Maar hoe serieus moet ik de woorden van onze ex-premier nemen? Een beleidsman waarvan we weten dat hij last heeft van een haperend kortetermijngeheugen en complexe problemen het liefst weglacht. Diezelfde Mark roept ons nu op, met een wel heel strenge en serieuze toon, om een oorlogs-mentaliteit te ontwikkelen. Zijn VVD-broeders, de heren Ruben Brekelmans en David van Weel, steunen zijn boodschap en roepen Nederland op om weerbaarder te worden. Ook wij als burgers moeten ons voorbereiden en een noodpakket aanleggen en contant geld in huis halen voor het geval dat.

‘Polarisatie’ is gekozen tot het woord van het jaar 2024, niet door ons maar door Van Dale zelf. Dit vanwege heftige reacties op het, door het publiek genomineerde woord: ‘transitiespijt’. Daarmee kiezen ze bij Van Dale voor de weg van de minste weerstand. ‘Het gaat ons om de taal, niet om de politieke lading,’ aldus hoofdredacteur Ton den Boon van de Dikke Van Dale. Van Dale zou beter moeten weten, want juist in deze tegenstrijdige tijden doen woorden ertoe, vooral in de politiek. Woorden geven lading, woorden geven betekenis, woorden duiden. Onze gedachten, gevoelens, gewoontes en cultuur uiten we via taal, rituelen en symboliek. Daarmee zijn taal en symbolen een essentieel onderdeel van onze communicatie in de politiek en in de samenleving.

‘Don’t Look Up’ is een satirische speelfilm waarin twee wetenschappers, gespeeld door Leonardo di Caprio en Jennifer Lawrence, de mensheid proberen te waarschuwen voor een komeet die de aarde dreigt te vernietigen. Het probleem waar ze tegenaan lopen is dat niemand naar hen wil luisteren omdat niemand zit te wachten op hun onheilspellende verhaal. Vervolgens worden ze door de politiek en de media belachelijk gemaakt zodat het volk uiteindelijk twijfelt aan hun wetenschappelijk onderbouwde voorspelling. Meryl Streep speelt in de film de rol van de Amerikaanse president die geadviseerd wordt door techmiljardair Peter Isherwell, de oprichter en CEO van technologiebedrijf BASH. De acteur Mark Rylance maakt van Peter Isherwell een karikatuur die verdomd veel lijkt op Elon Musk, vermengd met een vleugje Steve Jobs en Mark Zuckerberg. Isherwells bedrijf BASH, groot geworden met de ontwikkeling en productie van mobiele telefoons, zit toevalligerwijs ook in de ruimtevaart. Het laat zich raden dat de adviezen van deze Peter voornamelijk gebaseerd zijn op ‘eigen gewin eerst’. 

“Sommige mensen zetten me voor jaren vast, anderen vinden dat ik stink, maar eerlijk is eerlijk, iedereen is gek op mij”, lacht het geld ons toe met een verleidende en duivelse blik in zijn ogen. Dit is een fragment uit het theaterstuk ‘Iets met boeren’, van Bureau Pees, dat ik afgelopen zomer tijdens het Limburg Festival bezocht. Het regent als we tussen de koeien door in de wei lopen echter zodra het geld ons vanaf een platte kar een spiegel voorhoudt schijnt de zon volop. Symbolisch voor de tragiek van de boeren in Nederland. De dochter van de boer, afgestudeerd aan de Universiteit van Wageningen, oppert dat de stikstofcrisis eigenlijk geen agrarische crisis is maar een identiteitscrisis. Zij kan het weten want zij heeft ervoor gestudeerd. “Dit is wie ik ben, wie wij zijn, het land, het vee, de boerderij is onderdeel van ons leven, van onze familie, al generaties lang,“ zegt haar vader, de boer, als hij geëmotioneerd aan het einde van de voorstelling uit de stal komt. Hij spreekt vanuit zijn hart. Terwijl vanuit de achtergrond het geld weer opduikt en ons verleid met een sensuele paringsdans.

Felicitaties, linksom of rechtsom, zijn op z’n plaats nu het nieuwe kabinet is geïnstalleerd en alle ministers en staatssecretarissen echt zijn beëdigd. Een speciaal moment. Het sleuteltje van het Torentje is overgedragen door de langstzittende premier aan een nog relatief onbekende en partijloze minister-president. Toen de heer Schoof eind mei naar voren werd geschoven als de beoogd minister-president was ik net zo verbaasd als hijzelf, en met mij het overgrote deel van de Nederlandse kiezer, die net als ik niet op hem hebben gestemd. Na een eerste kennismaking via de praatprogramma’s op tv en radio werd Dick Schoof door vriend en vijand geroemd om zijn professionaliteit. Ik citeer: straalt gezag uit, komt betrouwbaar en bekwaam over, plichtsgetrouw, intelligent, een strateeg, kortom een topambtenaar. Daarna verdween de heer Schoof achter de Haagse coulissen, waardoor we niet de kans kregen om hem beter te leren kennen.

De dag dat Geert Wilders opgetogen de geboorte van het eerste volledig rechtse kabinet in Nederland aankondigde, een historische dag volgens hem, zat ik in de aula van Roercollege Schöndeln in Roermond waar vierdejaars havisten en vwo’ers hun bedrijfsideeën pitchten voor een viertal experts, de zogenaamde Dragons. Een groepje had het plan om een app te ontwikkelen die op basis van de inhoud van de koelkast gerechten samenstelt die de maker nog diezelfde avond als een feestmaal op tafel kan zetten. Ingegeven door de gedachte dat in ieder huishouden een koelkast staat met restjes van de dag ervoor en producten die nog net niet of net wel over de houdbaarheidsdatum zijn, alsnog te redden van een roemloze afgang naar de prullenbak.