Felicitaties, linksom of rechtsom, zijn op z’n plaats nu het nieuwe kabinet is geïnstalleerd en alle ministers en staatssecretarissen echt zijn beëdigd. Een speciaal moment. Het sleuteltje van het Torentje is overgedragen door de langstzittende premier aan een nog relatief onbekende en partijloze minister-president. Toen de heer Schoof eind mei naar voren werd geschoven als de beoogd minister-president was ik net zo verbaasd als hijzelf, en met mij het overgrote deel van de Nederlandse kiezer, die net als ik niet op hem hebben gestemd. Na een eerste kennismaking via de praatprogramma’s op tv en radio werd Dick Schoof door vriend en vijand geroemd om zijn professionaliteit. Ik citeer: straalt gezag uit, komt betrouwbaar en bekwaam over, plichtsgetrouw, intelligent, een strateeg, kortom een topambtenaar. Daarna verdween de heer Schoof achter de Haagse coulissen, waardoor we niet de kans kregen om hem beter te leren kennen.
Ondanks de vele complimenten ontstond er in mijn hoofd een beeld van een ietwat kil en berekend persoon. Ik miste de warmte, een vaderlijke blik, een empathisch gebaar, iets vertrouwds waarmee hij mij kon geruststellen. De belofte de premier te zijn voor iedere Nederlander, dus ook voor mij, werd vertroebeld door mijn eerste indruk. Als schrijver weet ik dat je een boek niet moet beoordelen op de cover, net zo goed dat ik weet, dat je geen tweede kans krijgt voor een eerste indruk. Daarom geef ik de heer Schoof met alle plezier de ruimte om mijn ongelijk te bewijzen. De vraag is echter of hij deze ruimte ook krijgt van zijn opdrachtgever/ werkgever, het kabinet Wilders I. Nou hoor ik hem denken, dit klopt niet, het is kabinet Schoof I. Echter sinds Geert, toen hij persona non grata werd voor de positie in het Torentje, hoog van de toren blies dat dit staatsrechtelijk een fout was en dat hij op basis van de verkiezingsuitslag recht had op de functie van minister-president, leeft Geert in mijn gedachten voort als de beoogd leider en daarmee de naamdrager van dit nieuwe kabinet. Vooral omdat ik me niet aan de indruk kan onttrekken dat de heer Schoof aangesteld is om als Algemeen Directeur/ Generaal Secretaris/ Topambtenaar, sturing te geven aan de dagelijkse operaties van dit kabinet.
In mijn optiek is onze minister-president een leider, een staatsman met visie, die nadenkt over het toekomstperspectief van ons land; wie we willen zijn, waar we voor staan, waar we voor gaan, waar we in geloven. Iemand die nadenkt over de Waarom van de Wat. En precies dat, dat staat niet (meer) in de functieomschrijving van de minister-president van dit kabinet. De meeste premiers van Nederland waren ook de leiders van de grootste partij en daarmee verzekerd van voldoende politiek mandaat om de leiding in handen te nemen. Echter, Dick Schoof wordt als partijloos minister-president gedwongen om over alles te onderhandelen met zijn baas, de heer Wilders. Dit maakt hem afhankelijk van de grillen van de fractievoorzitter van de grootste partij van Nederland. Hij is verantwoordelijk voor de uitvoering en niet voor de ontwikkeling van het beleid. In plaats van de ‘Wat?’ is enkel de ‘Hoe dan?’ aan hem als minister-president. Een uitgeklede rol waar hij volmondig ‘ja’ tegen heeft gezegd. Hiermee is de meest eervolle baan van ons land gedevalueerd van een leidinggevende positie naar een managementfunctie.
Ik hoop van ganser harte dat ik me vergis en dat ik over vier jaar mijn excuses moet maken voor mijn eerste indruk omdat de heer Schoof er als vader van het vaderland voor mij en alle burgers van Nederland was. Daarbij wens ik hem veel wijsheid en succes toe.
Kees van den Hombergh
Juli 2024
Reactie plaatsen
Reacties