De dag dat Geert Wilders opgetogen de geboorte van het eerste volledig rechtse kabinet in Nederland aankondigde, een historische dag volgens hem, zat ik in de aula van Roercollege Schöndeln in Roermond waar vierdejaars havisten en vwo’ers hun bedrijfsideeën pitchten voor een viertal experts, de zogenaamde Dragons. Een groepje had het plan om een app te ontwikkelen die op basis van de inhoud van de koelkast gerechten samenstelt die de maker nog diezelfde avond als een feestmaal op tafel kan zetten. Ingegeven door de gedachte dat in ieder huishouden een koelkast staat met restjes van de dag ervoor en producten die nog net niet of net wel over de houdbaarheidsdatum zijn, alsnog te redden van een roemloze afgang naar de prullenbak.
Een dag later las ik in deze krant wat het onderhandelaarsakkoord van de vier formerende partijen, PVV, BBB, NSC en de VVD op hoofdlijnen inhoudt. Toegegeven hetgeen ze op tafel zetten ziet er appetijtelijk uit. Ze hebben goed naar u en mij, de kiezers geluisterd en rekening gehouden met onze smaak. De menukaart beloofd veel lekkers en zoet.
Van huis uit ben ik opgevoed met het idee dat het zoet voorafgegaan wordt door het zuur. En eerlijk is eerlijk, u en ik hebben flink wat zuur voor onze kiezen gekregen. De afgelopen jaren smaakten bepaald niet zoet met een coronacrisis, een oorlog in Oekraïne gevolgd door een energiecrisis, een stikstofcrisis met blokkades en omgekeerde vlaggen en een oplaaiend conflict in de Gaza. Gevolg, het aantal zure gezichten in ons landje steeg hard tijdens de laatste regeerperiode van Mark Rutte. Zijn beproefde recept, weglachen, was blijkbaar over de datum. Maar geen zorg, Wilders en consorten gaan die zure mondjes nu gladstrijken en de daarmee de belofte van Rutte, ‘Wat een gaaf land is Nederland’ alsnog waarmaken. Samen met de immer zuur-kijkende Pieter Omtzigt maar vooral met de twee zoetgevooisde dames, Caroline van der Plas en Dilan Yeşilgöz-Zegerius wordt ons landje het gaafste land van Europa.
Toch bekruipt mij het gevoel dat ze ons honing om de mond smeren. Bij een nadere bestudering roepen de plannen de volgende drie vragen op: een, wie gaat dit betalen? Waarschijnlijk u en ik, nu niet als kiezers maar als belastingbetalers. Twee, wat zijn de gevolgen van dit beleid op de lange termijn en drie, in hoeverre zijn deze plannen in lijn met de wet- en regelgeving van de EU? Bij de beantwoording van de vragen komt de koelkast weer om de hoek kijken. Om explicieter te zijn, de koelkast in huize Wilders. Zodra het besef indaalt dat veel plannen niet uitvoerbaar zijn omdat ze of onbetaalbaar zijn of in strijd met de EU is de voorspelbare reflex van Geert dat hij zijn plannetjes, lees PVV-restjes, uit de koelkast haalt. Hij en zijn kompanen zijn hier niet debet aan, nee, daar is volgens hen enkel en alleen de linkse kliek in Nederland en Europa schuldig aan. Omdat in Brussel nou eenmaal een elitair clubje zit dat roet in ons eten gooit. In de verte zie ik een NEXIT opdoemen.
Helaas gaat de koelkast-app, ontwikkeld door een groep enthousiaste leerlingen, er niet in slagen om van de plannen vermengd met de restjes van de familie Wilders, chocola te maken. Laat staan een gezond recept voor u en mij, de burgers van Nederland. De vrees dat de plannen van dit kabinet op den duur een zure afdronk hebben wint het van mijn zucht naar het zoete. De lekkere trek is al verdwenen voordat het eten op tafel staat.
Kees van den Hombergh
Mei 2024
Reactie plaatsen
Reacties